Iedere ochtend start hij hetzelfde ritueel: pantoffels aan, kop richting keuken, en dan die goddelijke geur van verse koffie.

Zijn dag is pas echt begonnen na het eerste slokje zelfgemaakte cafeïne. Hij gelooft heilig in zijn eigen brouwsel. Is dat slecht? Of juist goed? Wat maakt dat we zo graag onze eigen koffie drinken?

De magie van jouw eigen bakkie pleur

Het is geen toeval dat hij z’n koffiemachine meer vertrouwt dan de barista op de hoek. In eigen keuken weet hij precies hoe sterk, hoe heet en hoe zwart zijn koffie moet zijn. Geen schuim dat naar badschuim smaakt, geen latte-art die afleidt van de bittere kick. Gewoon, rechttoe rechtaan: koffie. Niet alleen praktisch, maar ook lekker voorspelbaar. En laten we eerlijk zijn: de geur van versgemalen bonen in je eigen huis is toch beter dan een dure flat white in een to-go beker die drupt op je overhemd?

Slecht of goed: de eeuwige koffie-discussie

Nu hoor je het overal: “Koffie is slecht voor je!” En dan weer: “Nee hoor, koffie is juist goed!” Wat is het nou? Voor hem is het simpel: hij voelt zich top na een kop. Dat moet goed zijn. Toch? Wetenschappelijk gezien is het genuanceerder. Cafeïne stimuleert het centrale zenuwstelsel, verhoogt alertheid en verbetert concentratie. Maar overdrijf je het – zeg, vijf dubbele espresso’s voor 10:00 uur – dan krijgt zelfs zijn maag er stress van.

Het hangt dus af van de dosis. Eén tot drie koppen per dag? Goed. Acht mokken en een hartslag van 160? Slecht. Kortom: zijn koffieverslaving zit op het randje van liefdevol en licht zorgwekkend.

Cafeïne: zijn favoriete legale oppepper

Cafeïne is zijn beste vriend én zijn grootste valkuil. Het werkt snel, geeft hem energie en maakt dat hij plotseling de ramen wil lappen om 08:00 uur op zondag. Maar wat doet het eigenlijk? Cafeïne blokkeert de stof adenosine, die je slaperig maakt. Hierdoor voel je je alerter, energieker en nét iets minder chagrijnig op maandagochtend.

Maar cafeïne is geen magische poeder zonder gevolgen. Drink je te veel, dan kan het slapeloosheid, nervositeit en trillende handen veroorzaken. Zijn oplossing? Hij kent z’n grenzen. Na 15:00 uur drinkt hij alleen nog decafé. Althans, dat zegt hij tegen zijn vrouw. In werkelijkheid sluipt er nog weleens een espressootje in tussen de soep en de aardappels.

De vrijheid van eigen koffie zetten

Er zit ook iets rebels in zelf koffie zetten. Hij bepaalt. Geen wachtrij, geen “je naam verkeerd gespeld op de beker”, geen havermelk die hij nooit heeft besteld. Met één druk op de knop staat z’n vertrouwde kop dampend voor zijn neus. Hij hoeft z’n huis niet uit, z’n joggingbroek niet te verruilen voor een spijkerbroek, en niemand kijkt hem raar aan als hij z’n vierde kop inschenkt om 11:00 uur.

En eerlijk is eerlijk: het bespaart hem een vermogen. De gemiddelde cappuccino kost tegenwoordig meer dan een liter benzine. Thuis tikt hij per kop een fractie van dat bedrag af. Goed voor z’n portemonnee én z’n humeur.

Slechte koffie? Daar is geen excuus meer voor

Vroeger was thuis koffie zetten synoniem aan slootwater. Slappe filterkoffie in vergeelde mokken met een koekje van drie weken oud. Maar tijden zijn veranderd. Hij heeft nu bonen uit Colombia, een bonenmaler met zes standen en een machine die klinkt als een Formule 1-motor. Slechte koffie? Die bestaat thuis gewoon niet meer.

En als het dan toch een keer misgaat – omdat hij half slapend per ongeluk thee in het reservoir gooide – dan weet hij dat hij de schuldige is. Geen barista, geen keten, geen leverancier. Gewoon hij en zijn ochtendmist.

De conclusie: zijn koffie is goed, soms een beetje slecht, maar altijd met cafeïne

Uiteindelijk komt het hierop neer: hij drinkt zijn eigen koffie omdat het goed voelt. Goed voor z’n ritme, goed voor z’n humeur, en oké – soms een tikje slecht voor z’n nachtrust. Maar met de juiste balans is cafeïne een trouwe bondgenoot. En wie wil er nou niet zelf de baas zijn over z’n bakkie?

Dus de volgende keer dat iemand hem vraagt waarom hij niet gewoon “even een koffie haalt buiten”, lacht hij vriendelijk, neemt een slok uit z’n eigen mok en zegt: “Waarom zou ik?”