Er was eens een man, laten we hem Bob noemen, die zich een nobel mens voelde toen hij zijn sperma doneerde. “Ik help mensen aan een gezin!” riep hij stoer. Maar Bob vergat even dat zijn spermatozoa blijkbaar de Champions League van vruchtbaarheid speelden.

Een paar jaar later liep Bob in de supermarkt en dacht: “Hé, die jongen lijkt op mij. En die ook… en wacht eens even—DÁT is m’n neus!”

Wat begon als een altruïstische daad, eindigde in een genetische soapserie vol broertjes, zusjes en identiteitscrises. En zo zijn er meer Bobs. Veel meer.

Spermadonatie en de explosieve groei aan nazaten

Spermadonoren worden vaak gezien als stille helden. Je doneert een potje sperma, tekent wat papieren, krijgt een kleine vergoeding (en een koekje, als je geluk hebt), en klaar is Kees. Maar wat blijkt? Die spermatozoa nemen hun taak bloedserieus. En voordat je het weet, ben je de biologische vader van 50, 100 of zelfs meer kinderen.

In Nederland is er officieel een limiet van 25 kinderen per donor. Maar wat als een donor anoniem doneert bij meerdere klinieken, of zelfs in het buitenland? Dan wordt het al snel een tikkende tijdsbom vol onverwachte reünies.

Het grote gevaar van genetische kruisbestuiving

Stel je voor: je bent 21, op een festival, ontmoet iemand, klik klik boem—vlinders in je buik. En dan, bij het voorstellen aan de ouders, zegt je vader ineens: “Hé, die vader van haar… die lijkt verdacht veel op mij.” Awkward level 100.

Zonder het te weten kunnen kinderen van dezelfde donor verliefd worden op elkaar. En als je denkt dat dat een spannend script voor een Netflix-serie is—dit is dus gewoon realiteit.

Als je sperma doneert, doneer je meer dan een beetje erfelijk materiaal. Je doneert een genetische identiteit. En als die identiteit massaal wordt verspreid, ontstaat er verwarring, verdriet en soms pure chaos.

Spermatozoa met wereldreisambities

Sommige donoren worden letterlijk wereldberoemd—tenminste, hun spermatozoa wel. Er zijn gevallen bekend van mannen die in verschillende landen hebben gedoneerd, zonder dat iemand het wist. Zo groeide het aantal nakomelingen per donor tot boven de 500.

Vijf. Honderd. Kinderen.

Dat is geen donor meer, dat is een éénmanspopulatie. En hoewel spermatozoa geen paspoort nodig hebben, zou het misschien geen slecht idee zijn om ze bij de grens te controleren.

De juridische jungle van spermadonatie

Het probleem is dat er geen wereldwijd registratiesysteem is. In Nederland is er een centrale databank, maar die werkt alleen als alle klinieken zich netjes aan de regels houden. En dat is dus niet altijd het geval.

Bovendien zijn er ook “particuliere donoren”—mannen die via internet of Facebook hun sperma aanbieden. Daar zijn geen limieten, geen regels, en vaak ook geen tests of medische controles. Het is alsof je Russische roulette speelt met je genen.

De kinderen spreken zich uit: genoeg is genoeg

Kinderen van donoren worden volwassen, en velen van hen eisen meer transparantie. Ze willen weten wie hun biologische vader is, hoeveel halfbroers en -zussen ze hebben, en of er medische risico’s zijn.

Ze zijn het zat om plots een berichtje te krijgen van iemand die zegt: “Hey, volgens een DNA-test zijn we verwant.” Dat is geen Tinder-match, dat is een identiteitscrisis in een appje van 14 woorden.

Tijd voor een quotum voor spermatozoa

Dus wat moeten we met Bob en zijn fanatieke spermatozoa? Het wordt tijd dat er strengere regelgeving komt. Niet alleen per land, maar internationaal. Eén donor, één databank, en een hard maximum. Niet voor het plezier van overheden, maar voor het welzijn van de kinderen.

Want laten we eerlijk zijn: 25 kinderen is al een gezellige voetbalschool, meer dan dat is gewoon het nieuwe Oranje.

Sperma is geen confetti

Spermadonatie is belangrijk. Het helpt mensen met een kinderwens, vult lege wiegjes en maakt dromen waar. Maar het moet wel verantwoord gebeuren. Spermatozoa mogen dan klein zijn, hun impact is gigantisch.

Dus, donoren van de wereld: doneer met je hart, maar ook met je hersens. En onthoud—je bent niet alleen een zaaddonor, je bent een potentiële vader van een halve basisschool.

Laatste tip:

Bob gaat voortaan anoniem door het leven, met een zonnebril op in de speeltuin. Want je weet maar nooit wie er naar hem roept: “Papa?”